Με την ευκαιρία του εορτασμού της επετείου της 25-3-1821,
αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για τον αδικημένο αρχιστράτηγο
της επαναστάσεως, που ακόμα και εχθροί
του τον εκθείαζαν, όπως ο αμερικάνος
γιατρός εθελοντής Samuel Howe, που έγραψε ότι είναι «ένας από τους καλύτερους στρατιωτικούς
του κόσμου, ως στρατιώτης είναι
άφθαστος, γενναίος, αυστηρός στην πειθαρχία, άγρυπνος στην αναζήτηση ευκαιριών
και την κατάλληλη αξιοποίησή τους…» και τα έγραψε όταν ο Γέρος ήταν
φυλακισμένος στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην ΄Υδρα, και ζητούσε ο εθελοντής «φιλέλληνας» Samuel Howe τον θάνατό του.
Πριν φυλακιστεί (στις 6-2-1825) θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία και όμως δεν το έκανε
για να μην χυθεί αδελφικό αίμα και διάλυσε το στρατό του.
Ακόμα και κατά
την μεταφορά του από το Ναύπλιο στην
΄Υδρα (για την φυλάκισή του), του
πρότειναν να εξουδετερώσουν τους 4 Ναύτες φρουρούς και να οδηγήσουν το
καράβι που τους μετέφερε στην Τσακωνιά (
από τότε θεωρούσε την Τσακωνιά-Λεωνίδιο σίγουρο τόπο και το επιβεβαίωσε όταν
δεν πάτησε το πόδι του ο Ιμπραήμ στο Λεωνίδιο) και πάλι δεν το δέχθηκε, για να
μην «χαλάσουν» τους Ναύτες και προτίμησε να φυλακιστεί…..
Επίσης το
μεγαλείο του το έδειξε στην δίκη του με τα λεγόμενά του.
Όταν ρωτήθηκε από
τον πρόεδρο του δικαστηρίου (τον
«τεράστιο» ΔΙΚΑΣΤΗ Πολυζωϊδη) : Τι
επάγγελμα κάνεις; Απάντησε: «Στρατιωτικός. Στρατιωτικός ήμουνα. Κράταγα επί 49
χρόνια στο χέρι το ντουφέκι και πολεμούσα
νύχτα μέρα για την πατρίδα. Πείνασα, δίψασα, δεν κοιμήθηκα μια ζωή. Είδα
τους συγγενείς μου να πεθαίνουν, τα αδέλφια μου να τυραννιούνται και τα παιδιά μου να ξεψυχάνε μπροστά μου. Μα δεν
δείλιασα. Πίστευα πως ο θεός είχα βάλει την υπογραφή του για την λευτεριά μας
και πως δεν θα την έπαιρνε πίσω».
Όταν αναγνώστηκε η
καταδικαστική απόφαση της δίκης του (σε θάνατο), είπε στους δικηγόρους του: «Αντίκρισα
τόσες φορές το θάνατο και δεν τον φοβήθηκα. Ούτε τώρα τον φοβάμαι».
Σε έναν οπαδό του
που φώναξε για την απόφαση « ΄Αδικα σε σκοτώνουν, στρατηγέ» αποκρίθηκε
με πικρή θυμοσοφία: « Γι΄ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα
παρά δίκαια»
΄Οταν ο
συγκατηγορούμενος του Πλαπούτας, άκουσε την απόφαση και βούρκωσε, ο Γέρος τον
αποπήρε: « Βρε συ δε ντρέπεσαι; Εσύ δεν φοβήθηκες τους Τούρκους και τώρα κλαίς;
Κουράγιο ξάδερφε! Τ΄ όνειρό μας ήταν να λευτερώσουμε την πατρίδα. Μη λυπάσαι το λοιπόν. Εμείς κάναμε το χρέος μας
και αυτοί ας μας καταδικάσουν»,
Απίστευτο
μεγαλείο, γιαυτό ήταν τόσο μεγάλος, κ΄ αυτό φαίνεται πιο κάτω…
Επειδή πίστεψε ότι
θα τον αποκεφαλίσουν αμέσως, έδωσε στο δεσμοφύλακά του το δαχτυλίδι του και είπε: «Δώστε στο
μικρό μου γιο τον Κολίνο και πες του να
με θυμάται. Του παραγγέλνω , καθώς και σε όλους τους δικούς και φίλους , να μην
κάνουν το παραμικρό κίνημα και ταράξουν την ησυχία».
ΠΑΝΩ ΑΠΟ
ΟΛΑ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ
Η ΠΑΤΡΙΔΑ……
Η πατρίδα στην πρωτεύουσα έχει δώσει το όνομά του σε
ένα δρόμο της κακιάς ώρας και στους
καλύτερους δρόμους έχει δώσει ονόματα, από
βασίλισσες, αμφιλεγόμενους
πολιτικούς, ανθέλληνες,
προδότες…….
Πέρασαν
βασιλιάδες,, πρωθυπουργοί, νομάρχες, δήμαρχοι όλων των κομμάτων,
δικτάτορες και δεν βρέθηκε κανένας να σταθεί στον ύψος του απέναντι
στον
Αρχιστράτηγο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, που αν
δεν ήταν αυτός, κανένας τους, δεν θα
είχε αυτό το αξίωμα……
Ντροπή, αίσχος,
αδικία, αγνωμοσύνη, σε αυτόν που αν
ζούσε σήμερα, θα ξαναέλεγε: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»….….
ΑΝΔΡΕΑΣ Η. ΚΟΚΚΟΡΗΣ
