Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε το Πάσχα στην περιοχή μας, με το
ξεχωριστό ¨χρώμα¨, που το κάνει μοναδικό και η ¨ανύψωση¨ των αεροστάτων.
Το έθιμο αυτό έχει περάσει και σε άλλα χωριά, στη Μεσσηνία, την Αργολίδα
ακόμα και στη Μαγνησία, χωρίς μεγάλη επιτυχία όμως, γιατί αυτό που το κάνει μοναδικό στο Λεωνίδιο, είναι η μορφολογία του τόπου, γύρω-γύρω βουνά και στο χωρίς ανοικτό ορίζοντα ουρανό, τη νύχτα της Ανάστασης οι ¨κολυμάρες¨ των αεροστάτων, να τον γεμίζουν φωτιές και με το λιγοστό αέρα να αιωρούνται αρκετή ώρα, πάνω από το Λεωνίδιο, χωρίς να παρασύρονται μακριά, όπως συμβαίνει συνήθως στα ανοικτά μέρη.
Εκτός από τα αερόστατα, τα πυροτεχνήματα και οι δυναμίτες, συμπληρώνουν το όλο ¨χρώμα¨ που γίνεται πολεμικό με τον ανταγωνισμό των ενοριών με κύριες ¨πυροβολαρχίες¨ στον Κοκκινόβραχο, τη Φουρνάκα και το Σκυλοχώρι ή Προφήτη Ηλία, ανάλογα με τη σύνθεση της πυροβολαρχίας από τον Παπά-Μπουρλοτιέρη,
όπως τον είχε ονομάσει ο αείμνηστος λάτρης του Λεωνιδίου και του Λενιδιώτικου Πάσχα, ο ευθυμογράφος, θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς, που έγραφε επίσης « Καρναβάλι στην Πάτρα », « Πάσχα στο Λεωνίδιο »….και αυτό τα λέει όλα.
Τα πυροτεχνήματα και οι δυναμίτες, δε σταμάτησαν ούτε επί χούντας, παρά την
αυστηρότατη αστυνόμευση και το στρατιωτικό νόμο που είχαν επιβληθεί, μάλιστα
στην ενορία του Παπά-Μπουρλοτιέρη, παρ΄ ολίγον να τρελαθεί ο χωροφύλακας που
είχε την ευθύνη της ενορίας, αστυνόμευε στην πλατεία και έπεφταν βαρελότα στην άλλη πλευρά, πίσω από το Ιερό της Εκκλησίας, έτρεχε να πιάσει πίσω από την εκκλησία αυτόν που έριχνε τα βαρελότα και δεν έβρισκε κανέναν, όμως όσο χρονικό διάστημα, έφευγε από την πλατεία γινόταν της ¨Βαγδάτης¨, ξαναγύριζε στην πλατεία, όλοι ¨κύριοι¨ και χαμός πίσω από το Ιερό.
Πηγαινοερχόταν αρκετές φορές, χωρίς αποτέλεσμα και στο τέλος αποφάσισε, να συλλάβει αυτόν, που του έκανε ¨χαλάστρα¨ (αντιπερισπασμό) πίσω από το Ιερό, κρύφτηκε και περίμενε, τότε έκπληκτος βλέπει τον θρυλικό Παπα-Μπουρλοτιέρη, να παίρνει βαρελότα, μέσα από ένα τελάρο, που είχε κρυμμένο, κάτω από την Αγία Τράπεζα και να τα ρίχνει πίσω από το Ιερό. Κάνει το σταυρό του, σκέφτεται ότι αδυνατεί να συλλάβει τον Ιερέα και να μην αναστήσουν οι πιστοί, άσε που, αν έκανε τέτοια κίνηση, θα του πετούσαν πάνω του όλα τα βαρελότα που είχαν….
Απομακρύνθηκε σε μια γωνιά της πλατεία και χάρηκε και αυτός το Πάσχα σαν
κοινός θνητός (ανάλογα με την εξουσία που είχε εκείνη την εποχή), ακούγοντας
και τον Παπα-Στέλιο να φωνάζει εν μέσω Αναστάσιμων Ψαλμών, «Βαράτε και
τους φάγαμε» κοιτώντας προς την Ενορία της Παναγίας (Μητρόπολη) που ήταν και ο κυριότερος ¨αντίπαλός¨ του ο Παπά-Μίμης, δεν είναι τυχαίο που το κανόνι, από κάποιο τσακώνικο μπρίκι (πλοίο) του 1821, το είχε τοποθετήσει, πάνω σε ένα κυπαρίσσι και στόχευε τη Μητρόπολη (υπάρχει και σήμερα).
Το πάθος του για το Πάσχα, τον οδήγησε μέχρι το εδώλιο του κατηγορουμένου στο δικαστήριο, για να πιστοποιηθεί και εκεί ο τίτλος του Παπα-Μπουρλοτιέρη, όταν κάποιος Διοικητής, με δόλιο τρόπο, συνέλαβε μια ¨πυροβολαρχία¨ του και τους οδήγησε όλους στο δικαστήριο.
Την ημέρα της δίκης έτρεξαν Δήμαρχοι, Πολιτευτάδες, Βουλευτάδες, Υπουργοί
και πλήθος επωνύμων και το ΕΘΙΜΟ υπερίσχυσε του ΝΟΜΟΥ, όμως ο δικαστής
πήγε να τους στριμώξει για τα πυρομαχικά (δυναμίτες) της ¨πυροβολαρχίας¨ και
τους ζήτησε το όνομα του προμηθευτή τους, για να τον δικάσει, του το είπαν αμέσως με ένα στόμα οι κατηγορούμενοι, ότι ήταν ο Η κάποιος τσοπάνης, που είχε πάρει σχετική άδεια (προμήθειας δυναμιτών), για να ανοίξει μια στέρνα, αμέσως ο δικαστής, έδωσε εντολή να προσαχθεί, για να τον δικάσει, τότε τον πληροφόρησαν ότι δε ζει πια (είχε λειτουργήσει το Ελληνικό δαιμόνιο), αποσβολωμένος ο δικαστής σταυροκοπιέται και λύνει τη συνεδρία αθωώνοντας τους κατηγορούμενους.
Το επόμενο Πάσχα ο δικαστής το γιόρτασε στο Λεωνίδιο ¨ινκόγκνιτο¨………
Το πασχαλινά έθιμα συνεχίζονται, γιατί έχουν ¨μπολιαστεί¨, σε όλους, βλέπεις:
κοριτσάκια και ηλικιωμένες γυναίκες να στολίζουν τους επιτάφιους με στεφάνια-σταυρούς και γιρλάντες από βιολέτες κλπ, να ανυψώνουν αερόστατα, από τα παιδάκια μέχρι τους ηλικιωμένους, να συμμετέχουν μικροί μεγάλοι σε όλές τις πασχαλινές εκδηλώσεις.
Πρέπει όμως να φυλάμε τα έθιμά μας, ως κόρη οφθαλμού και όλοι επισκέπτες και ντόπιοι να συμμετέχουν και να τα χαίρονται, και τα κάθε είδους ¨πυρομαχικά¨ από την απλή κροτίδα, τα βαρελότα, τους δυναμίτες κ.λ.π., οι εθισμένοι σε αυτά
(πυροτεχνομανείς) να τα ρίχνουν ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και κάποιοι άλλοι, να κάνουν ανύψωση αεροστάτων με τις εκκλησίες και όχι με γνώμονα τον εγωισμό τους (να αναστήσουν πρώτοι στην αυλή του σπιτιού τους), το έθιμο
φαίνεται και αναδεικνύεται καλύτερα, όταν υπάρχει συντονισμός από όλες τις εκκλησίες, για να γεμίσει ο ουρανός ¨φαναράκια¨, όπως γράφουν οι εφημερίδες και τα περιοδικά.
Ας μην χαλάμε τα έθιμά μας, ας μην απογοητεύουμε τους αείμνηστους Δημήτρη Ψαθά, Παπα-Μπουρλοτιέρη, Παπα-Μίμη, Παπα-Κουτσογιάννη κ.λ.π. που μας βλέπουν από ψηλά……………………..Προσοχή και Μέτρο σε όλα
Α. Κ.
ξεχωριστό ¨χρώμα¨, που το κάνει μοναδικό και η ¨ανύψωση¨ των αεροστάτων.
Το έθιμο αυτό έχει περάσει και σε άλλα χωριά, στη Μεσσηνία, την Αργολίδα
ακόμα και στη Μαγνησία, χωρίς μεγάλη επιτυχία όμως, γιατί αυτό που το κάνει μοναδικό στο Λεωνίδιο, είναι η μορφολογία του τόπου, γύρω-γύρω βουνά και στο χωρίς ανοικτό ορίζοντα ουρανό, τη νύχτα της Ανάστασης οι ¨κολυμάρες¨ των αεροστάτων, να τον γεμίζουν φωτιές και με το λιγοστό αέρα να αιωρούνται αρκετή ώρα, πάνω από το Λεωνίδιο, χωρίς να παρασύρονται μακριά, όπως συμβαίνει συνήθως στα ανοικτά μέρη.
Εκτός από τα αερόστατα, τα πυροτεχνήματα και οι δυναμίτες, συμπληρώνουν το όλο ¨χρώμα¨ που γίνεται πολεμικό με τον ανταγωνισμό των ενοριών με κύριες ¨πυροβολαρχίες¨ στον Κοκκινόβραχο, τη Φουρνάκα και το Σκυλοχώρι ή Προφήτη Ηλία, ανάλογα με τη σύνθεση της πυροβολαρχίας από τον Παπά-Μπουρλοτιέρη,
όπως τον είχε ονομάσει ο αείμνηστος λάτρης του Λεωνιδίου και του Λενιδιώτικου Πάσχα, ο ευθυμογράφος, θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς, που έγραφε επίσης « Καρναβάλι στην Πάτρα », « Πάσχα στο Λεωνίδιο »….και αυτό τα λέει όλα.
Τα πυροτεχνήματα και οι δυναμίτες, δε σταμάτησαν ούτε επί χούντας, παρά την
αυστηρότατη αστυνόμευση και το στρατιωτικό νόμο που είχαν επιβληθεί, μάλιστα
στην ενορία του Παπά-Μπουρλοτιέρη, παρ΄ ολίγον να τρελαθεί ο χωροφύλακας που
είχε την ευθύνη της ενορίας, αστυνόμευε στην πλατεία και έπεφταν βαρελότα στην άλλη πλευρά, πίσω από το Ιερό της Εκκλησίας, έτρεχε να πιάσει πίσω από την εκκλησία αυτόν που έριχνε τα βαρελότα και δεν έβρισκε κανέναν, όμως όσο χρονικό διάστημα, έφευγε από την πλατεία γινόταν της ¨Βαγδάτης¨, ξαναγύριζε στην πλατεία, όλοι ¨κύριοι¨ και χαμός πίσω από το Ιερό.
Πηγαινοερχόταν αρκετές φορές, χωρίς αποτέλεσμα και στο τέλος αποφάσισε, να συλλάβει αυτόν, που του έκανε ¨χαλάστρα¨ (αντιπερισπασμό) πίσω από το Ιερό, κρύφτηκε και περίμενε, τότε έκπληκτος βλέπει τον θρυλικό Παπα-Μπουρλοτιέρη, να παίρνει βαρελότα, μέσα από ένα τελάρο, που είχε κρυμμένο, κάτω από την Αγία Τράπεζα και να τα ρίχνει πίσω από το Ιερό. Κάνει το σταυρό του, σκέφτεται ότι αδυνατεί να συλλάβει τον Ιερέα και να μην αναστήσουν οι πιστοί, άσε που, αν έκανε τέτοια κίνηση, θα του πετούσαν πάνω του όλα τα βαρελότα που είχαν….
Απομακρύνθηκε σε μια γωνιά της πλατεία και χάρηκε και αυτός το Πάσχα σαν
κοινός θνητός (ανάλογα με την εξουσία που είχε εκείνη την εποχή), ακούγοντας
και τον Παπα-Στέλιο να φωνάζει εν μέσω Αναστάσιμων Ψαλμών, «Βαράτε και
τους φάγαμε» κοιτώντας προς την Ενορία της Παναγίας (Μητρόπολη) που ήταν και ο κυριότερος ¨αντίπαλός¨ του ο Παπά-Μίμης, δεν είναι τυχαίο που το κανόνι, από κάποιο τσακώνικο μπρίκι (πλοίο) του 1821, το είχε τοποθετήσει, πάνω σε ένα κυπαρίσσι και στόχευε τη Μητρόπολη (υπάρχει και σήμερα).
Το πάθος του για το Πάσχα, τον οδήγησε μέχρι το εδώλιο του κατηγορουμένου στο δικαστήριο, για να πιστοποιηθεί και εκεί ο τίτλος του Παπα-Μπουρλοτιέρη, όταν κάποιος Διοικητής, με δόλιο τρόπο, συνέλαβε μια ¨πυροβολαρχία¨ του και τους οδήγησε όλους στο δικαστήριο.
Την ημέρα της δίκης έτρεξαν Δήμαρχοι, Πολιτευτάδες, Βουλευτάδες, Υπουργοί
και πλήθος επωνύμων και το ΕΘΙΜΟ υπερίσχυσε του ΝΟΜΟΥ, όμως ο δικαστής
πήγε να τους στριμώξει για τα πυρομαχικά (δυναμίτες) της ¨πυροβολαρχίας¨ και
τους ζήτησε το όνομα του προμηθευτή τους, για να τον δικάσει, του το είπαν αμέσως με ένα στόμα οι κατηγορούμενοι, ότι ήταν ο Η κάποιος τσοπάνης, που είχε πάρει σχετική άδεια (προμήθειας δυναμιτών), για να ανοίξει μια στέρνα, αμέσως ο δικαστής, έδωσε εντολή να προσαχθεί, για να τον δικάσει, τότε τον πληροφόρησαν ότι δε ζει πια (είχε λειτουργήσει το Ελληνικό δαιμόνιο), αποσβολωμένος ο δικαστής σταυροκοπιέται και λύνει τη συνεδρία αθωώνοντας τους κατηγορούμενους.
Το επόμενο Πάσχα ο δικαστής το γιόρτασε στο Λεωνίδιο ¨ινκόγκνιτο¨………
Το πασχαλινά έθιμα συνεχίζονται, γιατί έχουν ¨μπολιαστεί¨, σε όλους, βλέπεις:
κοριτσάκια και ηλικιωμένες γυναίκες να στολίζουν τους επιτάφιους με στεφάνια-σταυρούς και γιρλάντες από βιολέτες κλπ, να ανυψώνουν αερόστατα, από τα παιδάκια μέχρι τους ηλικιωμένους, να συμμετέχουν μικροί μεγάλοι σε όλές τις πασχαλινές εκδηλώσεις.
Πρέπει όμως να φυλάμε τα έθιμά μας, ως κόρη οφθαλμού και όλοι επισκέπτες και ντόπιοι να συμμετέχουν και να τα χαίρονται, και τα κάθε είδους ¨πυρομαχικά¨ από την απλή κροτίδα, τα βαρελότα, τους δυναμίτες κ.λ.π., οι εθισμένοι σε αυτά
(πυροτεχνομανείς) να τα ρίχνουν ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και κάποιοι άλλοι, να κάνουν ανύψωση αεροστάτων με τις εκκλησίες και όχι με γνώμονα τον εγωισμό τους (να αναστήσουν πρώτοι στην αυλή του σπιτιού τους), το έθιμο
φαίνεται και αναδεικνύεται καλύτερα, όταν υπάρχει συντονισμός από όλες τις εκκλησίες, για να γεμίσει ο ουρανός ¨φαναράκια¨, όπως γράφουν οι εφημερίδες και τα περιοδικά.
Ας μην χαλάμε τα έθιμά μας, ας μην απογοητεύουμε τους αείμνηστους Δημήτρη Ψαθά, Παπα-Μπουρλοτιέρη, Παπα-Μίμη, Παπα-Κουτσογιάννη κ.λ.π. που μας βλέπουν από ψηλά……………………..Προσοχή και Μέτρο σε όλα
Α. Κ.
