Μου αρέσουν τα ταξίδια και, όταν βρίσκω ευκαιρία, ταξιδεύω…….
Σε ένα από τα ταξίδια μου, βρέθηκα στο αεροδρόμιο, με τη βαλίτσα στο ένα χέρι και ένα φτηνό εισιτήριο (προσφορά) στο άλλο, για να κάνω ένα σύντομο ταξίδι στο εξωτερικό. Πλησιάζοντας τον υπάλληλο, για να παραδώσω την βαλίτσα μου και να πάρω την κάρτα επιβίβασης για το αεροπλάνο, άκουσα να ζητάνε κάποιον εθελοντή.
Δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό, γιατί το άκουγα για πρώτη φορά, σε αεροπορικό ταξίδι.
Όταν ήρθε η σειρά μου, για να εξυπηρετηθώ, με ρώτησε ο υπάλληλος, αν θέλω να είμαι εθελοντής σε αυτήν την πτήση, γιατί είχαν πρόβλημα με τις θέσεις και ιδιαίτερα της πρώτης θέσης και θα έπαιρνα ένα δώρο και θα ταξίδευα 3 ώρες αργότερα με άλλο αεροπλάνο καλύτερης εταιρίας. Σκέφτηκα ότι δεν πάω για δουλειά, αλλά για διακοπές, απ’ την άλλη, μια ζωή εθελοντής είμαι και μια φορά ακόμα, δεν αλλάζει τίποτα και το σπουδαιότερο, επειδή είμαι χ……. όταν ταξιδεύω με αεροπλάνο, ψυχολογικά, μου ερχόταν καλύτερα, να ταξιδέψω με καλύτερη και πιο αξιόπιστη εταιρία…. Και έτσι δέχτηκα.
Περίμενα λίγη ώρα και κάποια στιγμή με κάλεσαν και μου είπαν ότι τελικά δεν χρειάστηκε να μείνω για την επόμενη πτήση και σαν ανταμοιβή για τον εθελοντισμό μου, μου κάνουν δώρο να ταξιδέψω στην πρώτη θέση.
Προχώρησα προς τον έλεγχο, είδα μια τεράστια ουρά ανθρώπων να περιμένουν και, από συνήθεια, κάθισα και εγώ εκεί. Προχωρώντας είδα ότι τα 11 άτομα της πρώτης θέσης περνούσαν από ειδική πύλη, μόνο για αυτούς χωρίς χρονοτριβή. Αμέσως συνειδητοποίησα ότι εγώ ήμουν ο 12ος της πρώτης θέσης, αλλά άντε τώρα να φύγεις από το μέσον της ουρά μετά από ώρα αναμονής και να πας να περάσεις αμέσως από την πύλη της πρώτης θέσης, πως θα σε έβλεπαν όλοι οι άλλοι
Με αυτά τα δεδομένα, έκανα μόκο, τουμπεκί (δε μίλησα καθόλου) και πέρασα τον έλεγχο στην ουρά και με το λεωφορείο (πάλι ατυχία) με τους κοινούς θνητούς, πήγα στο αεροπλάνο, οι υπόλοιποι 11 της πρώτης θέσης είχαν πάει με λουξ μικρό λεωφορείο….
Στο αεροπλάνο είχα στην 1 σειρά την 1 θέση. Σε λίγο τράβηξαν κουρτίνες και μας χώρισαν από τους υπόλοιπους επιβάτες, αμέσως ένιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος και αναρωτήθηκα τι θέλω ανάμεσα σε αυτούς (τι θέλει η αλεπού στο παζάρι; ).
Πριν καλά-καλά ξεκινήσουμε, για το διάδρομο απογειώσεως, άρχισαν οι παροχές: εφημερίδες, αναψυκτικά, καραμέλες.
Αμέσως μετά την απογείωση, ήρθε μια αεροσυνοδός με ένα καρότσι-μπαρ, γεμάτο ποτά και ρωτούσε τι θα ήθελα: της ζήτησα ένα ποτήρι νερό, ξαφνιάστηκε με κοίταξε παράξενα και θα αναρωτήθηκε: Τι σοι επιβάτης της BUSINESS CLASS είναι αυτός, που πίνει νεράκι και όχι ουίσκι, βότκα, τζιν κλπ, έλα όμως, που εγώ δεν πίνω τον καλό καιρό θα πιω στο αεροπλάνο χ……νος από φόβο με την ψυχή στο στόμα.
Η συνέχεια: πετσέτα αχνιστή, για να καθαριστούν τα χέρια, για να φάμε.
Μετά άρχισαν να μας σερβίρουν ορεκτικά, τυριά, γαρίδες, σαλάτα, κύριο πιάτο κοτόπουλο με πουρέ και σπαράγγια ή μοσχαράκι με πατάτες και καρότα, και για το τέλος γλυκό πανακότα πάνω σε φέτα ανανά.
Κατά τη διάρκεια του φαγητού, ήρθε πάλι καρότσι-μπαρ με μπύρες, κρασιά (έδιναν μπουκαλάκι σφραγισμένο στον καθένα) και οι άποροι συνεπιβάτες, έπαιρναν επανειλημμένα απ΄ όλα……βλέπετε αυτοί οι δυστυχισμένοι που συνήθως τρώνε μαύρο, κατάμαυρο, φαγητό (χαβιάρι), τυρί, γεμάτο μούχλα (ροκφόρ) και ξινισμένο κρασί (σαμπάνια), τα είχαν ανάγκη όλα αυτά ….. εγώ πεισματάρικο μουλάρι, ζήτησα προς νέα έκπληξη της σικάτης, με την ποδίτσα της, αεροσυνοδού που μας σερβίριζε, να μου δώσει πάλι νερό… Σίγουρα σκέφτηκε: Αυτός είναι άρρωστος αν όχι στο σώμα, σίγουρα στο μυαλό…,να του δίνεις και του πουλιού το γάλα σε ποτά.κρασιά, μπύρες και αυτός το βιολί του, νερό, νερό και πάλι νερό, ούτε νεροβάτραχος να ήταν, τόση αγάπη για το νερό!!!
Στους υπόλοιπους επιβάτες, σερβίρισαν, ζυμαρικά (πένες) με λίγη σάλτσα, λίγο κέικ και ένα ποτηράκι κρασί ή μπύρα και στο τέλος νεροζούμι τσαγιού ή καφέ φίλτρου…..
Για εμάς της BUSINESS CLASS, πάνω που είπα ότι τελειώσαμε, πάλι ήρθαν με το καρότσι μπαρ, και ρωτούσαν αν θέλαμε ένα μπράντι ή ένα ντραμπουί, για να χωνέψουμε τον άμπακα (πάρα πολύ-υπερβολικά) που φάγαμε.
Μην αναρωτηθείτε τι ήπια, πάλι νερό ήπια, γιατί επιβάλλεται στο αεροπλάνο, λόγω της τεχνητής ατμόσφαιρας, για να αποφεύγεται η αφυδάτωση, να πίνουμε συνέχεια νερό, αφ΄ ενός και ζήτημα αρχής, αφετέρου, άσε που ήταν μικρά και τα ποτήρια γιατί τα έχουν πιο πολύ για ποτά κλπ παρά για νερό και έτσι ζήταγα συνέχεια νερό να το χορτάσω.
Τέλος μας πρόσφεραν καφέδες κατά επιθυμία, φίλτρου, εσπρέσσο η καπουτσίνο και στο τέλος μας έφεραν και πολύ ωραίο παγωτό.
Μετά από όλα αυτά, μιλάμε για κοινωνική ισότητα κλπ, πού την είδατε, για να τη δω και εγώ, γιατί μέχρι τώρα και με την μικρή γεύση που πήρα, κατά λάθος, μόνο ισότητα δε βλέπω και αυτό που μένει τελικά είναι ότι ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ………γιατί υπάρχουν αυτοί που τα έχουν…. συνεπιβάτες….
Α.Κ.
Σε ένα από τα ταξίδια μου, βρέθηκα στο αεροδρόμιο, με τη βαλίτσα στο ένα χέρι και ένα φτηνό εισιτήριο (προσφορά) στο άλλο, για να κάνω ένα σύντομο ταξίδι στο εξωτερικό. Πλησιάζοντας τον υπάλληλο, για να παραδώσω την βαλίτσα μου και να πάρω την κάρτα επιβίβασης για το αεροπλάνο, άκουσα να ζητάνε κάποιον εθελοντή.
Δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό, γιατί το άκουγα για πρώτη φορά, σε αεροπορικό ταξίδι.
Όταν ήρθε η σειρά μου, για να εξυπηρετηθώ, με ρώτησε ο υπάλληλος, αν θέλω να είμαι εθελοντής σε αυτήν την πτήση, γιατί είχαν πρόβλημα με τις θέσεις και ιδιαίτερα της πρώτης θέσης και θα έπαιρνα ένα δώρο και θα ταξίδευα 3 ώρες αργότερα με άλλο αεροπλάνο καλύτερης εταιρίας. Σκέφτηκα ότι δεν πάω για δουλειά, αλλά για διακοπές, απ’ την άλλη, μια ζωή εθελοντής είμαι και μια φορά ακόμα, δεν αλλάζει τίποτα και το σπουδαιότερο, επειδή είμαι χ……. όταν ταξιδεύω με αεροπλάνο, ψυχολογικά, μου ερχόταν καλύτερα, να ταξιδέψω με καλύτερη και πιο αξιόπιστη εταιρία…. Και έτσι δέχτηκα.
Περίμενα λίγη ώρα και κάποια στιγμή με κάλεσαν και μου είπαν ότι τελικά δεν χρειάστηκε να μείνω για την επόμενη πτήση και σαν ανταμοιβή για τον εθελοντισμό μου, μου κάνουν δώρο να ταξιδέψω στην πρώτη θέση.
Προχώρησα προς τον έλεγχο, είδα μια τεράστια ουρά ανθρώπων να περιμένουν και, από συνήθεια, κάθισα και εγώ εκεί. Προχωρώντας είδα ότι τα 11 άτομα της πρώτης θέσης περνούσαν από ειδική πύλη, μόνο για αυτούς χωρίς χρονοτριβή. Αμέσως συνειδητοποίησα ότι εγώ ήμουν ο 12ος της πρώτης θέσης, αλλά άντε τώρα να φύγεις από το μέσον της ουρά μετά από ώρα αναμονής και να πας να περάσεις αμέσως από την πύλη της πρώτης θέσης, πως θα σε έβλεπαν όλοι οι άλλοι
Με αυτά τα δεδομένα, έκανα μόκο, τουμπεκί (δε μίλησα καθόλου) και πέρασα τον έλεγχο στην ουρά και με το λεωφορείο (πάλι ατυχία) με τους κοινούς θνητούς, πήγα στο αεροπλάνο, οι υπόλοιποι 11 της πρώτης θέσης είχαν πάει με λουξ μικρό λεωφορείο….
Στο αεροπλάνο είχα στην 1 σειρά την 1 θέση. Σε λίγο τράβηξαν κουρτίνες και μας χώρισαν από τους υπόλοιπους επιβάτες, αμέσως ένιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος και αναρωτήθηκα τι θέλω ανάμεσα σε αυτούς (τι θέλει η αλεπού στο παζάρι; ).
Πριν καλά-καλά ξεκινήσουμε, για το διάδρομο απογειώσεως, άρχισαν οι παροχές: εφημερίδες, αναψυκτικά, καραμέλες.
Αμέσως μετά την απογείωση, ήρθε μια αεροσυνοδός με ένα καρότσι-μπαρ, γεμάτο ποτά και ρωτούσε τι θα ήθελα: της ζήτησα ένα ποτήρι νερό, ξαφνιάστηκε με κοίταξε παράξενα και θα αναρωτήθηκε: Τι σοι επιβάτης της BUSINESS CLASS είναι αυτός, που πίνει νεράκι και όχι ουίσκι, βότκα, τζιν κλπ, έλα όμως, που εγώ δεν πίνω τον καλό καιρό θα πιω στο αεροπλάνο χ……νος από φόβο με την ψυχή στο στόμα.
Η συνέχεια: πετσέτα αχνιστή, για να καθαριστούν τα χέρια, για να φάμε.
Μετά άρχισαν να μας σερβίρουν ορεκτικά, τυριά, γαρίδες, σαλάτα, κύριο πιάτο κοτόπουλο με πουρέ και σπαράγγια ή μοσχαράκι με πατάτες και καρότα, και για το τέλος γλυκό πανακότα πάνω σε φέτα ανανά.
Κατά τη διάρκεια του φαγητού, ήρθε πάλι καρότσι-μπαρ με μπύρες, κρασιά (έδιναν μπουκαλάκι σφραγισμένο στον καθένα) και οι άποροι συνεπιβάτες, έπαιρναν επανειλημμένα απ΄ όλα……βλέπετε αυτοί οι δυστυχισμένοι που συνήθως τρώνε μαύρο, κατάμαυρο, φαγητό (χαβιάρι), τυρί, γεμάτο μούχλα (ροκφόρ) και ξινισμένο κρασί (σαμπάνια), τα είχαν ανάγκη όλα αυτά ….. εγώ πεισματάρικο μουλάρι, ζήτησα προς νέα έκπληξη της σικάτης, με την ποδίτσα της, αεροσυνοδού που μας σερβίριζε, να μου δώσει πάλι νερό… Σίγουρα σκέφτηκε: Αυτός είναι άρρωστος αν όχι στο σώμα, σίγουρα στο μυαλό…,να του δίνεις και του πουλιού το γάλα σε ποτά.κρασιά, μπύρες και αυτός το βιολί του, νερό, νερό και πάλι νερό, ούτε νεροβάτραχος να ήταν, τόση αγάπη για το νερό!!!
Στους υπόλοιπους επιβάτες, σερβίρισαν, ζυμαρικά (πένες) με λίγη σάλτσα, λίγο κέικ και ένα ποτηράκι κρασί ή μπύρα και στο τέλος νεροζούμι τσαγιού ή καφέ φίλτρου…..
Για εμάς της BUSINESS CLASS, πάνω που είπα ότι τελειώσαμε, πάλι ήρθαν με το καρότσι μπαρ, και ρωτούσαν αν θέλαμε ένα μπράντι ή ένα ντραμπουί, για να χωνέψουμε τον άμπακα (πάρα πολύ-υπερβολικά) που φάγαμε.
Μην αναρωτηθείτε τι ήπια, πάλι νερό ήπια, γιατί επιβάλλεται στο αεροπλάνο, λόγω της τεχνητής ατμόσφαιρας, για να αποφεύγεται η αφυδάτωση, να πίνουμε συνέχεια νερό, αφ΄ ενός και ζήτημα αρχής, αφετέρου, άσε που ήταν μικρά και τα ποτήρια γιατί τα έχουν πιο πολύ για ποτά κλπ παρά για νερό και έτσι ζήταγα συνέχεια νερό να το χορτάσω.
Τέλος μας πρόσφεραν καφέδες κατά επιθυμία, φίλτρου, εσπρέσσο η καπουτσίνο και στο τέλος μας έφεραν και πολύ ωραίο παγωτό.
Μετά από όλα αυτά, μιλάμε για κοινωνική ισότητα κλπ, πού την είδατε, για να τη δω και εγώ, γιατί μέχρι τώρα και με την μικρή γεύση που πήρα, κατά λάθος, μόνο ισότητα δε βλέπω και αυτό που μένει τελικά είναι ότι ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ………γιατί υπάρχουν αυτοί που τα έχουν…. συνεπιβάτες….
Α.Κ.
