Αυτή την φορά θα ξεκινήσω με κάτι μακάβριο:
΄Οταν αποδημεί
εις Κύριο, κάποιος υπερήλικας,
σκέπτομαι την ¨διαδρομή¨ του στη ζωή και φεύγοντας πόσα παίρνει μαζί του και δε τα κληροδοτεί στις επόμενες
γενιές…..
Είναι κρίμα, να μη μας αφήνουν τις
εμπειρίες τους, τις παραστάσεις τους, τις εικόνες που είδαν στην εφήμερη ζωή
τους.
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις, ήταν οι
διεκδικήσεις των Γερμανικών αποζημιώσεως και η σκέψη μου πήγε σε όλους αυτούς
που επέζησαν από εκείνη τη φρικτή εποχή, από τον τόπο μας και δεν μας άφησαν,
όσα προανέφερα.
Μερικοί από αυτούς ήταν αυτοί που τους πήραν
για καταναγκαστική εργασία, όπως οι +Γ.
Πουλέτσος, +Θ. Λάτσης, +Σ. Κοντολέων
κ.λ.π.
Στο δράμα τους, υπήρχε και το ευτράπελο, να
τους δίνουν χάπια, για να μην πειράξουν τις γυναίκες τους, που οι άνδρες τους
έλειπαν στον πόλεμο, μάλιστα για τις δουλειές στην πόλη έστελναν, εκτός
εργοστασίου, τον πιο μικροκαμωμένο +Θ,Λάτση, γιατί σίγουρα αυτόν θα τον είχαν
πιάσει τα χάπια……
Μετά τον πόλεμο ξεκίνησαν με τα πόδια για
την Ελλάδα και ο +Γ.Πουλέτσος πήρε και κουβάλαγε 3 χλαίνες, για να
φέρει κάτι στην πατρίδα, όμως στη Γιουγκοσλαβία, προσπαθούσε με όποιο
μέσο
εύρισκε να προχωρήσει, όμως σε κάθε μεταφορέα, του έδινε αντί για
εισιτήριο μια
χλαίνη, προσπαθώντας να φτάσει ζωντανός
στο Αγιελίδη και τα κατάφερε, χωρίς τις χλαίνες, όπως και οι άλλοι….
Ποιός
ξέρει αυτούς που έκαναν την πιο ηρωική
πράξη αντίστασης, κατεβάζοντας στο Λεωνίδιο την Ιταλική σημαία από την
καραμπινιερία των Ιταλών, δίπλα στο Ηρώο και γράφοντας συνθήματα με φούμο στους
τοίχους(+Τσουκάτος, +Ευσταθίου κ.λ.π.), μήπως πρέπει να στηθεί μια αναμνηστική
πλάκα για αυτά τα ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ......
Τα ανωτέρω ήταν η αφορμή να σκεφτώ και άλλους ανθρώπους, που
έζησαν όλη την αίγλη της Πλάκας, και δεν τους μαγνητοφωνήσαμε, η
βιντεοσκοπήσαμε να μας περιγράφουν αυτά
που είδαν και έζησαν, όπως και οι
προηγούμενοι…….
Πόσες εικόνες θα μας έδιναν, αυτοί και πολλοί
άλλοι, για αυτά που έζησε η Πατρίδα και ο τόπος μας και καλά και κακά.
Ο +Αλέκος ο Γούσγουλας για τις εμπειρίες του
στη Μικρασιατική καταστροφή και το πως σώθηκε ακολουθώντας μόνος του για
αμέτρητα χιλιόμετρα την κοίτη ενός ποταμού.
΄Οταν έφτασε μετά μυρίων κόπων και βασάνων στη
Σμύρνη και επιβιβάστηκε σε πλοίο, βλέπει κάτω από το πλοίο τον αδελφό
του
(+Θεόφιλο), του φώναξε, εκείνος του ζήτησε να τον βοηθήσει, να ανέβει
στο
πλοίο, μικροκαμωμένος, ήταν αδύνατον να τον τραβήξει επάνω στο πλοίο,
σβέλτος όπως ήταν, πηδάει στην προκυμαία και τον βοηθάει να
ανέβει στο πλοίο, αμέσως μετά του ζητάει να του δώσει το χέρι για να
ανέβει και αυτός στο πλοίο και παίρνει την απάντηση:
"Το πλοίο είναι γεμάτο και δεν έχει άλλη θέση", σκεφθείτε, εκείνη τη
στιγμή, τι ψυχικό σθένος είχε, για να κάνει χιούμορ.......
Ο +Ξυραφάκιας, ο τελευταίος ταχυδρόμος για
την Πόλη, που μετέφερε με το πλοίο και τα καλάθια με τα τοπικά προϊόντα, από τη
πατρίδα, στους ξενιτεμένους, με αμοιβή μια λίρα για κάθε καλάθι….
Επίσης και άλλοι Κωνσταντινοπολίτες,
Μικρασιάτες, από Παραδουνάβιες χώρες κλ.π (+Λ. Γιαννούσης, + Αργυράκης,
+Τούντας, +Αϊβαλιώτης, +Τροχανέοι κ.λ.π. ), πόσα θα μας περιέγραφαν, για
μερικούς ίσως ανούσια, κατά την ταπεινή μου άποψη όμως,
σημαντικότατα για τον τόπο που
ζούμε, τόσο τοπικά όσο και εθνικά.
Αυτά τα αποσπασματικά που προανέφερα,
ας γίνουν η αφορμή να μην χαθεί τίποτα από εδώ και στο εξής και εάν μπορούσε ο Δήμος ή κάποιος άλλος
φορέας, να κινηθούν προς την κατεύθυνση αυτή, αξιοποιώντας τόσο το πολύτιμο
αρχείο του +Τσούχλου, όσο και να
αποκτηθεί με οποιοδήποτε τρόπο, εάν είναι δυνατόν, το αρχείο του +Κ.
Παπαγεωργίου…
Είμαστε υποχρεωμένοι να παραδώσουμε την ιστορία του τόπου μας στην επόμενη γενιά,
τα μέσα υπάρχουν, ας βρούμε τη διάθεση
και τη δύναμη να το κάνουμε....
Α.Η.Κόκκορης
